بر لب اهل مناجات و سحر جان می رسد
گریز به روضه امام کاظم(ع)بر لب اهل مناجات و سحر جان می رسد
رفته رفته وقت مهمانی به پایان می رسد
عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است
آخر مهمانی مولا، پشیمان می رسد
در شب قدرش، همه بستند بار خویش را
یک نفر جا مانده و با چشم گریان می رسد
تا گنهکاری، پشیمان از گناهش می شود
سوی او فورا خدا لبیک گویان می رسد
بر سر این سفره تا هستیم، بر دل های مان...
دائما انوار لطف حی سبحان می رسد
سائل معرفت از بیت بتول و حیدریم
هرچه بر ما می رسد از لطف ایشان می رسد
تا که یک ذره فقط احساس غربت می کنیم
بر سر ما دست آقای خراسان می رسد
رزق آب و نان رعیت های این خانه فقط
از عطای سفره ی بابای سلطان می رسد
غربت موسی بن جعفر بر دلم آتش زند
تا که هر دفعه به گوشم اسم زندان می رسد
از رخ زرد و تن همچون خیالش شد عیان
ارث از مادر به اولادش فراوان می رسد
ساق پایش را چه کرده سندی ملعون مگر
تا به محراب دعا افتان و خیزان می رسد
محمدجواد شیرازی
فهرست اشعار:
