نه بود خواندن از آن حد روضه خوان اي كاش

نه بود خواندن از آن حدّ روضه خوان اي كاش
نه مي گُذشت از آن دشت كاروان، اي كاش

نه مي گُذشت از آن دشت كاروان و نه بود
در آن مسير كسي سدّ راهشان ، اي كاش

كسي كه داشت مكان نزد لامكان ز اَلَست
نمي گرفت به واديِ طَف مكان ، اي كاش

كنار كُشته ي اكبر ، خُدايِ فاطمه گفت :
نمي شكافت دگر پهلوي جوان ، اي كاش

و گفت : لحظه ي تشييع پيكر قاسم
صدا نداشت تَرَكهاي اُستخوان ، اي كاش

فُرات با دل سقّايِ آبرو و ادب
شبيه مَشكْ كمي بود مهربان اي كاش

به جاي آبِ گوارا ، سه شعبه ي مسموم
نمي رسيد به يك طفلِ نيمه جان ،اي كاش

دمي كه خونِ دلش را به آسمان پاشيد
نشسته بود به خون قلب آسمان ،اي كاش

بر آن بدن كه "مُحمّد" مُدام بوسيدش
نمي زدند دو صد تيغ همزمان اي كاش

و در برابر زينب نمي زد آن گونه...
سنان به سينه ي آقاي ما سنان ،اي كاش

تمام آنچه كه مي شد ربوده شد ز تنش
نمي رسيد به گودال ساربان ،اي كاش

براي عمّه ي ما بعد از آن پريشاني
نبود صحبتي از قامتِ كمان ، اي كاش
...
در آن دمي كه نگاهم به روضه معطوف است
مرا نگاه كُند صاحب الزّمان ، اي كاش

محمد قاسمی