مثل چشمه به سر آهنگ سفر داشت حسین

مثل چشمه به سر آهنگ سفر داشت حسین
از بیابان جهان میل گذر داشت حسین

پرچم سرخ بر افراشت به مظلومی خویش
که به مژگان ترش خون جگر داشت حسین

گرد هر پرده نشین جمع همه هاشمیون
گوییا در صدف ناقه گوهر داشت حسین

یک پسر گاه برای پدرش صد پسر است
با علی اکبر خود چند پسر داشت حسین

لا فتی نغمه¬ی لالایی نوزادش بود
بین قنداقه مگر تیغ دو سر داشت حسین

با ابالفضل نمی ماند غمی در دل او
شب تاریک اگر داشت قمر داشت حسین

چقدر کوچه دست و ریسمان در راه است
هر چه می شد علی و فاطمه برداشت حسین

موسی علیمرادی