صدا زدیم که شاید صدایمان بکند

صدا زدیم که شاید صدایمان بکُند
عنایتی به دلِ بی نوایمان بکُند

نگاهِ ما همه بر آن نگاهِ نافذ اوست
که تا ببیند و حاجت روایمان بکُند

نشسته بر دلِ ما غصه ی نبودن او
چه می شود که از این غم جدایمان بکُند

از این تسلسلِ محدود و جاده ی مسدود
کجاست بال و پری که رهایمان بکُند

در انتظارِ وصالیم و زخمی از هجریم
چه خوب اگر که بیاید دوایمان بکُند

کجاست آنکه در این حال و وضع نا مطلوب
دعا به سردیِ حال و هوایمان بکُند

و دستِ تک تکِ ما را بگیرد و با عشق
مسافرِ حرمِ کربلایمان بکُند

اسیرِ این قفسِ پُر هوس شدیم ای کاش
میانِ ذکرِ قنوتش دعایمان بکُند

وحید اشجع