سلام ای دختر دریا و خورشید

سلام ای دختر دریا و خورشید
سلام ای سایه ی طوبا و خورشید

رقیّه ، دختر آئينه و آب
تویی رخشان تر از خورشید و مهتاب

تو را مانند کوثر آفریدند
تو را از نسل حیدر آفریدند

الا ، ای عطر حق در باغ عترت
چه کم داری تو از گلهای جنّت

حسین بن علی را دختری تو
ز هرچه دُرّ و گوهر برتری تو

عزیز جان بابا دخترانند
به چشم آسمان چون اخترانند

هلا ، ای اختر عرش خداوند
حسین از دیدن روی تو خورسند

تو را خواندند ای والا ، رقیّه
تویی زینب ، تویی زهرا ، رقیّه

تو وقتی آمدی گل شد شکوفا
جهان دیده تو را در خود شکوفا

شبیه اختران و دُرّ نایاب
در آغوش پدر رفتی چو مهتاب

تو قلب عشق را خورسند دیدی
دو چشمت وا شد و لبخند دیدی

تو را مانند گل بویید مهتاب
رخ ماه تو را بوسید مهتاب

رخت را بوسه زد وقتی که بابا
به روی گونه ات گل شد شکوفا

کنارت رَدِّ پای عشق مانده
لب بابا به رویت گل نشانده

خدا از هرچه خوبی ، هرچه بهتر
حسین بن علی را داد دختر

چه دختر ، دختری بالاتر از نور
چه دختر ، دختری سرشار از شور

چه دختر ، دختری لبریز از مهر
تجلّی بخش و شورانگیز از مهر

همان دختر که در محمل نشیند
چنان کشتی که در ساحل نشیند

همان دختر که بیند نینوا را
تمام صحنه های کربلا را

به صحرا داغ پی در پی ببیند
سر بابا به روی نی ببیند

شبی لبریز از دریا و توفان
شود پنهان وجودش کنج ویران

**
محمود تاری «یاسر»