زینت به سر شانه سقاست رقیه

زینت به سر شانه ی سقاست رقیه
در وقت کرم شهره به دریاست رقیه

نازل شده یکبار دگر سوره ی کوثر
باید بنویسند که زهراست رقیه

او بضعه ی ارباب جهان است از این رو
در ارثیه اش ام ابیهاست رقیه

در پای رخش ماه به زانو زدن افتاد
با نور رخش معرکه برپاست رقیه

تا عرش خدا هر که رهی خواست بگویید
صحن حرمش عرش معلاست رقیه

شانش چه رفیع است ،کنیزان حریمش
هم مریم و هم حضرت حواست ،رقیه

دنبال بهشت ابدی از چه روانید...
وقتی که خودش آخر دنیاست رقیه

از خاک به افلاک همه محو شکوهش...
مه دخت حسین عصمت کبراست رقیه

در سجده ی خود بر لب باباش نشان داد
با سن کمش شهره به تقواست رقیه

او ارثیه برده ست ز صدیقه ی کبری...
در بذل و کرم بین که چه غوغاست رقیه

در شام که راس پدرش دید چنین گفت
برگرد که ناموس تو تنهاست، رقیه
.
گویید به عشاق حسین بن علی که...
نزدیک ترین راه به آقاست، رقیه

یس علوی