ای گل مدینه ازنفست جان گرفته است

ای گُل مدینه ازنفست جان گرفته است
عطربهشت وبوی بهاران گرفته است

مثل گُلی که غنچه ی خودراببر کشد
زهراتورا زشوق به دامان گرفته است

دیدند قدسیان، که پس ازشکرحق علی
برروی دست ناطق قرآن گرفته است

وقتی توراگرفت نبی دربغل گریست
گفتند آسمان زتوباران گرفته است

تاجبرئیل درقدم توکند نثار
دردست صدسبد گُل وریحان گرفته است

فطرس که بود بی سروسامان امیدیافت
درزیرچترمهر توسامان گرفته است

ای کشتی نجات بشر ازحضور تو
دریای عشق و عاطفه توفان گرفته است

دیدند عرشیان، که خدادرعروج تو
بزمی به پاس مقدم مهمان گرفته است

توآن پدیده ای ،که به قالو بلی خدا
درگفتن بلی زتو پیمان گرفته است

توآن بشارتی ،که برای نجات خلق
دردست خویش مصحف ایمان گرفته است

آن رهبری که درره عشق ورضای دوست
دل ازتمام عالم امکان گرفته است

ازصبروعزم توست به کرب و بلا، فلک
انگشت حیرتی که به دندان گرفته است

درخاک کربلاست اگرعطری ازبهشت
حال وهوای توست که جریان گرفته است

هرکس که گشت پیرو مشی ومرام تو
پروانه ی بهشت زیزدان گرفته است

هر کس گریست بهرتودرروز رستخیز
گویی به دست لعل بدخشان گرفته است

چون مورآمده است«وفایی» به محضرت
چون هرچه دارد از تو سلیمان گرفته است

سید هاشم وفایی