یا رضا گفتم ضریح اطهرت آمد به یاد

یا رضا گفتم ، ضریح اطهرت آمد به یاد
اشک چشم زائر حق باورت آمد به یاد

در کنار تربتت می سوختم ، دانی چرا
ناگهان گمگشته قبر مادرت آمد به یاد

خویش را انداختم تا از تو گیرم بال و پر
چون کبوترهای بی بال و پرت آمد به یاد

لطفِ اوّل ، دعوتم کردی بیایم پای بوس
من خجل بودم که لطف دیگرت آمد به یاد

می وزد بوی بهشت از سوی سقّاخانه ات
تشنگان را این زلال کوثرت آمد به یاد

پنجره فولاد تو بابُ النَّجاةِ امّت است
دربِدَر بودم که مهر داورت آمد به یاد

اشک های چشم تو می ریخت از یَابْنَ الشَّبیب
من سراپا شعله و چشم ترت آمد به یاد

دست «یاسر» را گرفتی ، لایقش اصلا" نبود
زآن سبب احسان تو بر نوکرت آمد به یاد

**
محمود تاری «یاسر»