کن نگاهم به راه برگردم

کن نگاهم به راه برگردم
از مسیر گناه برگردم

ای امید دلم ، درستم کن
کز رخ اشتباه برگردم

بنده ات را خودت صدا کردی
تا بر این بارگاه برگردم

نگذاری محوالا حوال
که به حال تباه برگردم

روسفیدم کن و مخواه از شرم
سوی تو رو سیاه برگردم

من که با کوه معصیت رفتم
چه کنم مثل کاه برگردم؟

سائلی بی پناهم و خواهم
تا بر این سر پناه برگردم

نا امیدم نمی کنی ،تامن
به امید نگاه برگردم

سفرم را ببخش توشه،مخواه
با دلی غرق آه برگردم

کمکم کن که وقت برگشتن
سوی تو سر به راه برگردم

چون «وفایی» به اشک و زمزمه ی
دلخوش یا اله برگردم

سید هاشم وفایی