چه می شد گر مرا با غربت خودآشنا می کرد
چه میشدگرمراباغربت خودآشنامیکرد
چه میشدسفرهاش گر،گل برای غنچه وامیکرد
چرامیکرددورازچارطفلش بسترخودرا
گل ازچه خویش راازغنچههای خودجدامیکرد
اگرازگریهاش همسایگان راشِکوه برلب بود
دل شبهانمیزدپلک وآنان رادعامیکرد
به چشم خویشتن دیدم که بشکستندبازویش
ولی مادرمگردامان حیدررارهامیکرد
هم ازسینه هم ازبازوش خون میرفت درآنروز
ولیکن میدویدوبازبابم راصدامیکرد
نمازعشق نیّت کردمابین درودیوار
ولی زان پس رکوع خودمیان کوچههامیکرد
مرامیبردودست اوبه روی شانهی من بود
قددخترکنارمادرش کارعصا میکرد
علی انسانی
239
شعر بعدی