وقت آن است خداوند مدد فرماید

وقت آن است خداوند مدد فرماید
به بیانم مددی بیش ز حد فرماید

مدد از حضرت جبریل فراوان برسد
واژه ها در طبق لؤلؤ و مرجان برسد

کلماتی چو گل و لاله و ریحان آید
پای این شعر خدایا به خراسان برسد

وقت آن است خداوند به امداد آید
باز هم نامه ی موری به سلیمان برسد

دست تقدیر فراهم شود ان شاءالله
تا سلامِ منِ دل خسته به سلطان برسد

بروم با پرِ جبریل به جایی که مپرس
وَ شوم زائر آن صحن و سرایی که مپرس

عرشِ هفتم شده آن بارگهِ زیبایش
خلدِ هشتم شده با آینه کاری هایش

زائر صحن و سرایی که مَلَک دربانش
آستانی که سماوات بلاگردانش

حرمی را که مَلَک خادم باب الکرمش
حضرت ضامن آهو که شده سلطانش

آستانی که رواقش شده بازار بهشت
فقرای همه عالم شده بازرگانش

السلام ای علم افراشته بر کشور ما
هشتمین نور خدا، حضرتِ تاج سر ما

عرشیان آمده از بهرِ مبارک بادت
صف کشیدند در آن مسجد گوهرشادت

جملگی معتکف صحن و سرایت آقا
متوسل شده بر پنجره ی فولادت

همه با دفتری از عشق فرا آمده اند
وَ به تحریر مقامات شما آمده اند

که سرایند شما را به صفات دگری
وصفتان را به بیان و کلمات دگری

واژه ی وصف تو باید که معطّر باشد
آیه در آینه قرآنِ مصوّر باشد

روحی از نفخه ی یاسین پیمبر باشد
هل اتیٰ باشد و تفسیر ز کوثر باشد

بهر توصیف تو از عرش قلم آوردند
همه ی جنّ و بشر یکسره کم آوردند

از مقامات شما درّ و گهر می‌ریزد
جبرئیل است که می خواند و پر می ریزد

السلام ای حرمت قبله ی آمالْ مرا
عشقت از روز ازل داد پر و بال مرا

چون کبوتر شدن اقبال دگر می خواهد
نوکری حرمت حال دگر می خواهد

با نگاهِ تو بُوَد نوکر اگر نوکر شد
و به درگاه خداوند مقرّب تر شد

آمدم در حرمت نغمه سرایی بکنم
پُرِ بغض آمده ام عقده گشایی بکنم

آمدم مشهدتان باز گدایی بکنم
وَ گدایی بکنم تا که صفایی بکنم

پادشاهی کن و این بار گدا را بپذیر
در حریم خودت این بی سر و پا را بپذیر...

علی کفشگر