همای قدسم و در آشیانه می سوزم

همای قدسم و در آشیانه می سوزم
غریب و غمزده با درب خانه می سوزم

هر آنچه خیر که باشد پُر از نشانه ی ماست
دریغ و درد که خود بی نشانه می سوزم

برای آن که تسلی دهم به طفلانم
کنار یک یکشان کودکانه می سوزم

نفس نفس زدنم هم نکرد تأثیری
دوان دوان پی مرکب روانه می سوزم

میان شعله گرفتم دم حسین حسین
به یاد کعب نی و تازیانه می سوزم

به یاد جد غریبم حسین هر شب و روز
بنالم از دل و با هر بهانه می سوزم

چو دیدم این همه شاگرد، گرد پیکر خود
به یاد مادر و دفن شبانه می سوزم

حسین رئوف