عالمی که هزار تا شاگرد
عالمی که هزار تا شاگردروز و شب پای منبرش بودند
آن امامی که جن و انس و ملک
دست بر سینه نوکرش بودند
آنکه در دور خانه اش هر روز
ملکی گرم رفت و آمد بود
پیرمردی که در حدیث و اصول
زیر این آسمان زبان‌زد بود
مثل هر شیخ دیگری باید
شیخ این شهر محترم باشد
بعد مرگش مسلما باید
صاحب قبه و حرم باشد
بی ادب این نبیره‌ی زهراست
حرف زشت و خراب لازم نیست
تو برو او خودش می‌آید آه
به خدا که طناب لازم نیست
بی مروت اجازه می دادی
که نمازش تمام می شد بعد
دست کم می گذاشتی کوچه
خالی از ازدحام می شد بعد
حداقل اجازه می دادی
که عبا و عمامه می پوشید
فرصتی را به شیخ می دادی
تا که نعلین و جامه می پوشید
تو بگو یک قدم محال است این
چه رسد با تو پا به پا بدود
اینکه در شان بچه سید نیست
نیمه شب پشت اسب ها بدود
محض ریش سفید او که شده
قول خنجر به حنجرش ندهید
می زنیدش بس است پس دیگر
ناسزاها به مادرش ندهید
رسم مردی اصول دارد ما
بعضی از این اصول را بلدیم
مثلا تا به حال سیلی به
دختر و پیرمرد ها نزدیم
سر زده توی خانه جایز نیست
بروی ، خانه ای که زن دارد
یادم آمد میان این قصه
غصه ای که دل حسن دارد
حسنم چادر مرا بتکان
بی حیا باز قد علم کرده
حسنم چشم من نمی بیند
حسنم صورتم ورم کرده؟؟؟
علی کاوند
فهرست اشعار:
برچسب ها:
