صبحدم داد مرا مژده ای از خاک حجاز

صبحدم داد مرا مژده ای از خاک حجاز
قاصد دوست که دارد خبری روح نواز

خاطر از مژده ی آن پیک دل انگیز شِکُفت
چون دل واله محمود ز پیغام ایاز

گفت بر گنبد فیروزه عروس فلکی
مه ذیقعده برآورد سر از حجله ی ناز

تا کند چشمه ی نورانیِ خورشید طلوع
سپه روز پِیِ راندنِ شب در تک و تاز

مقدمَش باد گرامی که مبارک ماهی است
زان که خورشید درخشید در این مه ز حجاز

صبحدم داد سروش از حرم نجمه نوید
هشتمین غنچه ی گلزار ولایت شد باز

غم مخور شاد نشین دست فشان پای بکوب
که ز مرغان بهشتی رسدم این آواز

که گلی در چمن موسی کاظم بشکفت
که بُوَد بارگهش قبله ی ارباب نیاز

به تماشای جمال ملکوتیش ز عرش
طایران حرم قدس همه در پرواز

آفتابی ز سراپرده ی تکتم تابید
که رسد ذره ی ناچیز ز فیضش به فراز

نام نیکوش علی بود و مبارک لقبش
شد رضا زان که به تسلیم و رضا شد ممتاز

بر تن مرده دَمَد روح نسیم حرمش
که نسیم حرم اوست مسیحا اعجاز

راز توحید شنو از لب گوهربارش
که لب اوست کلید دَرِ گنجینه ی راز

شد به فرمان قضا رهسپرِ خِطِّه ی توس
موکب محتشم خسرو دین با اعزاز

بر عجم تافت چو خورشید ولایت ز عرب
پرچم کشور ما یافت از او زیب و طراز

مغتنم مقدم مهمان گرامی شمرید
که ولی نعمت ما آمده از راه دراز

ای خوش آن روز که از پرده برون آمد شیر
تا دهند آدمیان فرق حقیقت ز مجاز

خرم آن عید که شد نعره ی تکبیر بلند
که رضا سوی مصلی رود از بهر نماز

عالِم آل محمد که مقامی شامخ
کرد در مکتب توحید و فضیلت احراز

ای رضا مظهر اسمای الهی به عدد
فرخ آن نامه که با نام تو گردد آغاز

نیست جز یاد تو مردان خدا را همدم
نیست جز مهر تو ارباب صفا را دمساز

بی پناهیم و تویی دادرس خلق ضعیف
بی نواییم و تویی پادشه بنده نواز

خاطر از مژده ی میلاد تو در وجد و سرور
سینه از غربت جانکاه تو در سوز و گداز

بی جواز تو متاعی نپذیرند ز خلق
زایران° در حرمت صف زده از بهر جواز

خرم آن کس که در این چشمه ی اخلاص ز دل
شست زنگار هوا و هوس و نخوت و آز

ذات بی چون کند ابراز رضایت ز کسی
که بر این در کند اخلاص و ارادت ابراز

هرکه با صدق رسد خدمت سلطان رئوف
گره از کار فرو بسته ی او گردد باز

ای (رسا) هرکه در این خاک گزیند مأمن
ایمنی یافت ز کید فلک شعبده باز

استاد دکتر قاسم رسا