رخت عزا بر تن عرش معلی شد

رخت عزا بر تن، عرش مُعَّلی شد
گهواره‌ی محسن، تابوت زهرا شد

مولای ما هرچند، مظلوم‌وتنها بود
با رفتن زهرا، تنهای تنها شد

بر تن فراوان داشت، زخم از دورویی‌ها
کاری‌ترین اما، حالا هویدا شد

شب شمع مآه آورد، پای بساط او
هر روز تاریکش، با گریه فردا شد

آن‌شب علی خود را، در خاک تدفین کرد
یعنی برای او، پایان دنیا شد

راز کبودی‌ها، شد برملا در غسل
با گریه‌ی مولا، حل معما شد

ما شمع بودیم و، در داغ او سوزان
پرونده‌ی این عشق، با اشک امضا شد

یک‌روز می‌آید، مردی و می‌گویند؛
زخمی که بر دل بود، حالا مداوا شد.

مجتبی خرسندی