جز آن امام دین که غمش مختصر نبود

جز آن امام دین که غمش مختصر نبود
گر داشت روزگار غریب، این قدر نبود

وقتی جهان ضلالت وظلمت گرفته بود
آئینه ای به روشنایی آن راهبر نبود

عمرش گذشت گوشه ی آن محبس غمی
کز نور ماه وپرتو مهری خبر نبود

وقتی چشید جام شهادت غریب بود
این بس به غربتش که کنارش پسر نبود

چیزی مگر برای تن آن امام نور
از نردبان وتخته ی در بیشتر نبود

جز گرد وخاک غربت وغیر از نسیم غم
خاکم به سر،کسی زپی اش رهسپرنبود

ازچه به روی جسر تنش رو ی خاک ماند
برتر زعرش قدر و مقامش مگر نبود

جان داد آن امام وبه عالم ندیده ام
ماتم رسیده ای که براو نوحه گر نبود

وقتی که سوخت جان «وفایی» به ناله گفت
شمعی به بزم عشق چو او شعله ور نبود

سید هاشم وفایی