بقیع باز کن آغوش روح پرور را

بقیع باز کن آغوش روح پرور را
که در برت بِکِشی میهمان آخر را

بقیع ! غسل زیارت کن و ضریح بساز
که بوسه‌ها بزنی پیکری مطهر را

بقیع ! این تنِ مولای سالخورده‌ی ماست
بگیر در بغل آرام یاس پرپر را

بدان که شرح غم این غریب دشوار است
غمی که کاسه‌ی خون کرد دیده‌ی تر را

بمیرد آنکه در این سنّ و سال، زهرش داد
که آتشی زد و سوزاند، پای تا سر را

شرار زهر شبی را به خاطرش آورد
که دید شعله‌ی بر چار چوبه‌ی در را

میان دود، درِ خانه با لگد وا شد
که باز زنده کند روضه‌های مادر را

چه ضربه‌ای که سَر و روی میخ را خون کرد
شکست شیشه‌ی عمر عزیز حیدر را

بقیع ! روضه‌ی شیخ الائمّه سنگین است
ولی بیا که بگویم از این فراتر را

چه گویم از شب و پای برهنه‌ی آقا؟
که زنده کرد عزای سه ساله دختر را

گمان نکن که تمام است مقتل‌ الصّادق
بقیع ! گوش بده حرفهای آخر را

به قصد کُشتنش آن شب که تیغ بالا رفت
خدا رساند پیِ یاری‌اش پیمبر را

همین رسول خدا دید شمر ملعون را
که بُرد زیر گلوی حسین خنجر را

تلاش کرد، ولی جای بوسه را نَبُرید
به زورِ پا زد و گرداند پاره‌ پیکر را

علی صالحی