اگر به دوش غلامان تن تورا بردند

اگر به دوش غلامان تن تورا بُردند
به روی تخته ای از در،تو را چرا بُردند؟

به حیرتم که چه مانده است ازتنت باقی
چگونه پیکر کاهیده ی تو را بُردند

گُل وجود تو شد پرپر ازستم ، امّا
شمیم ناب تو را جانب خدا بُردند

حدیث غُربت و صبرتو را به منبرعرش
به ذکر نام شریفت فرشته ها بُردند

به پاس آن که بخواند نماز بر بدنت
خبر برای جگرگوشه ات رضا بُردند

خبر رسید که چندین کفن تو را دادند
نگفته اند تو را بین بوریا بُردند

چه حکمتی است که صحبت چوازکفن آمد
گرفت شعله دل و نام کربلا بُردند

سزاست خاک عزا برسر جهان ریزد
که جان هردو جهان را ازاین سرا بُردند

دل «وفایی افسرده را به بال شوق
به کاظمین تو از مشهدالرضا بُردند

سیدهاشم وفایی