اهل عالم من رقیه ساکن ویران سرایم

اهل عالم من رقیه ساکن ویران سَرایم
بلبل شیدای عشقِ گلشنِ آل عبایم

میوۀ باغ ولایت مادرم اِنسیّه حورا
من سه ساله دخترم که نورچشم مرتضایم

دختر شیرین زبان شاهد کرب وبلایم
کعبۀ ایوان عصمت عفّت وشرم وحیایم

سلسله جنبان موجم کوکب رخشان دینم
زادۀ خون خدایم بحر جودم هم سخایم

دستگیر پیر و بُرنا هر علیل و ناتوانم
مستمندان را پناهم چاره ساز بی نوایم

من به شطرنج محبّت فاتح قلعه حصارم
مُهرۀ ماهر به مات و فاتح شاه وگدایم

پرچم فتحم به گُنبد میوزددراهتزاز است
سالک راه حقیقت من کلیم بی عصایم

کربلابودم چوغارت رفته ازگوش گوشوارم
همره دردم هنوزم صابرم درد آشنایم

گوشۀ ویرانۀ شام گشته با اشکم گلستان
زخم سر تاج سرم شد درگهِ دارالشِفایم

مثل شمع دراین خرابه سوختم بادردوغصّه
آرزوی وصل جانان شددراین وادی دُعایم

شام ویرانه اگر چه مدفن من گشته لیکن
منصبم باب الحوائج برهمه مشکل گشایم

عطرخوشبوی مزارم عطردلجوی حسین است
زان سبب دراین خرابه خاکِ پاکِ باصفایم

من به سیلی خوردن ازدون هم قرین مام خویشم
غم مخور(عدلی) چوزهرا شافع یُوالجزایم

عدلی تبریزی